Nuisance in Our Parks

Not only does the Superintendent of Suan Luang park not inspect the park to verify that noise levels are moderated, he tours the park to ensure that sound, i.e. noise levels, are high in every location. On April 13th during a visit to the park Quiet Bangkokian went to the sound control room of the park to query the increased noise levels and to request some peace from the loudspeaker network which now covers every 20 metres. The kindly official did indeed lower the nuisance level to a more tolerable level. However, the park management is completely oblivious of the concept that parks provide a natural environment that allows some opportunity of escape from urban noise and the opportunity to relax in the sounds and sights of nature.
Most countries have laws protecting park environments, limiting noise levels to maxima between 55 to 60 decibels, often with provision for further limitation in mornings and evenings.
Noise at the entrance to Suan Luang park exceeds these levels by a factor of 400 Noise within the park exceeds these levels by a factor of 10

อิ ส ร ภ า พ ท า ง หู

คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์

ตีพิมพ์ในนิตยสาร Health & Cuisine
ฉบับที่ 75 เดือนเมษายน 2550


บทนี้ ขอเริ่มด้วยคำถามว่า “ความเงียบเป็นศัตรูที่ต้องปิดกั้น ส่วนเสียงเพลงเป็นเพื่อนที่ขาดไม่ได้ จริงหรือ”

มีเพื่อนๆ 5 - 6 คน ที่นัดพบกันเพื่อชิมอาหารกลางวัน เราผลัดกันเลือกร้านอร่อยๆ ไปนั่งคุยกันสบายๆ แลกเปลี่ยนข่าวสาร ความคิดเห็น แล้วแยกกันไปอย่างอุ่นใจ จนกระทั่งพบกันครั้งใหม่

ในจุดมุ่งหมายการนัดพบเราคือรสชาติอาหารกับการสนทนา จึงพยายามเลือกร้านที่เปิดเพลงเบาๆ หรือไม่เปิดเลย ประเภทไม่เปิดเลยนี่หายากได้ยากขึ้นทุกวัน ถ้าผู้อ่านท่านไหนรู้จักช่วยแนะนำด้วย จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง

เคยได้ยินมาว่า วัฒนธรรมการเปิดเพลงดังลั่นจนกลบความคิด เริ่มมาจากเทคนิคของร้านอาหารบางประเภทในประเทศตะวันตกที่ต้องการให้ลูกค้าหมุนเวียนเร็ว เพราะดนตรีที่ดังและจังหวะแรงเร้า มีผลทางจิตวิทยาให้กินเร็ว ลุกเร็ว ไม่อ้อยอิ่งให้เปลืองที่นั่ง จะคุยกันให้เสียเวลากินก็ต้องตะโกนเอา ตะโกนได้ไม่กี่น้ำก็ยอมแพ้กันไปเอง

นอกจากนั้นแล้ว การดึงการรับรู้ทั้งหมดมาไว้ที่ประสาทหู ทำให้รสอาหารไม่จำเป็น ต้องละเมียดละไมนัก

ช่างเป็นวัฒนธรรมการกินที่เป็นลบอย่างยิ่งต่อทั้งระบบย่อย ประสาทหู และรสสัมผัส ร้านอาหารบ้านเรารับมันมาทั้งดุ้นโดยอาจไม่รู้ที่มา หลายร้านที่ติดลำโพงไว้ทั่ว ไม่ให้คนกินหนีเอาหูไปหลบได้ที่มุมไหน

ถึงแม้ชอบดนตรี ชอบเพลง ชอบดูหนัง แต่ข้าพเจ้าไม่ใช้วอล์คแมน ไม่ต่อสายไอพ็อดเข้าหู ไม่เหงาเมื่ออยู่คนเดียวโดยไม่เปิดเพลงหรือโทรทัศน์ ความเงียบให้โอกาสพักหู ให้ได้ยินเสียงธรรมชาติ ได้อยู่กับตัวเองกับสิ่งรอบตัวอย่างไม่ต้องมีสื่อภายนอกมานำพาอารมณ์ และจะไม่เปิดเครื่องเสียงในรถเวลาขับผ่านทิวทัศน์ที่งดงาม เพราะพบว่าความเงียบช่วยให้ซึมซับความชื่นบานจากปัจจุบัน ตรงนั้น เดี๋ยวนี้ ได้อย่างวิเศษสุด ไม่ว่าจะเป็นทางตา หู และกายสัมผัส

ไม่กี่วันมานี้ได้คุยกับคนที่บอกว่าเคยติดเพลงอย่างหนัก ประเภทขาดไม่ได้ตั้งแต่วัยรุ่น มาช่วงหนึ่งที่ย้ายบ้าน ยุ่งเหยิงวุ่นวาย ไม่มีเวลาตั้งเครื่องเสียงอยู่ถึง 3 ปี เธอก็แปลกใจตัวเองที่สุขไปอีกแบบ เพราะเริ่มสังเกตรายละเอียดของเสียงรอบตัวที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน จนคุ้นเคยและรู้ค่าของความเงียบ ที่น่าสนใจยิ่งไปกว่านั้นคือ รู้สึกว่ามั่นคงในตัวเองมากขึ้น

เมื่อติดตั้งเครื่องเสียงและมีเสียงเพลงในบ้านอีกครั้ง เธอก็รู้สึกเหมือนได้เพื่อนเก่ากลับมา แต่เป็นเพื่อนที่รู้จักพื้นที่และเวลาที่เหมาะสม เรียกว่าเป็นเพื่อนที่ให้อิสรภาพ ไม่ใช่เพื่อนที่พันผูกเธอไว้จนขาดไม่ได้
หลายคนใช้เพลงพากลับไปอดีตที่มีความสุข เพลงเลยกลายเป็นสายใยพันใจไว้กับความทรงจำที่หมดความเป็นจริงไปแล้ว ถ้าความทรงจำนั้นเป็นกำลังใจให้ก้าวไปในปัจจุบันอย่างงดงาม ก็วิเศษ

แต่ถ้าเป็นความทรงจำที่ทำให้โหยหาไม่รู้จบ เพลงนั้นก็เหมือนสายน้ำวนที่พัดพาเป็นเกลียวอดีตลึกลงๆ จะปีนกลับขึ้นหาพลังของปัจจุบันได้ยากขึ้นเรื่อยๆ

เหมือนสิ่งดีๆ อีกหลายๆ อย่างในโลกนี้ ชีวิตนี้ เสียงเพลงไม่ควรจะกลายเป็นสิ่งเสพติดที่ ‘ขาดไม่ได้’

มนุษย์เราถ้าขาดสิ่งใดไม่ได้ ก็เท่ากับสูญเสียอิสสระภาพทางใจให้สิ่งนั้น

Sunflowers in Bangkok

A happy Songkran to all Bangkokians. Well yes, the noise increases a little in these days, but on the whole it is happy noise (apart from the idiots and idiotesses who career around without helmets on roaring motorbikes, screaming, dousing others with water and being doused. Dear police, please stop them)

Above is a gift to quiet Bangkokians - a field of beautiful sunflowers has appeared next to the road from Nawamin to Kasetsat; yesterday morning the roadside was lined with admirers.